Afsluiting

Zo daar ben ik dan weer met een afsluitend verslag. En nu helemaal zelf geschreven.

Het heeft even geduurd om te ‘landen’ in het leven van alledag. De Camino doolt nog steeds door mijn hoofd en ik ben bezig mijn dagboek digitaal te verwerken om er met foto’s een gedenkwaardig boekwerk van te maken. Dat deed ik met mijn eerdere avonturen ook en dat is zo nu en dan een nostalgisch naslagwerkje.

Op dit moment heb ik mijn fiets en de in St. Jean Pied de Port ingeleverde bagage nog steeds niet thuis. Maar dat is deels te wijten aan een defecte deurbel, waardoor de bezorger meende dat er niemand thuis was. De bagage die ik in Santiago nog over had heb ik in een daar gekocht koffer gestopt en meegebracht in het vliegtuig.

Dan de tocht: Diverse keren heb ik bijna hardop geroepen “Nooit meer!”, maar nu hoor je me dat niet meer zeggen. Ik heb de camino als heel fijn ervaren, het enige wat dagelijks door je hoofd speelt is: “Wanneer ben ik op een volgende slaapplaats vanavond” verder hoef je niet te denken. De rest volgt vanzelf. Vermoeiend, ja natuurlijk maar dat is juist de bedoeling van een pelgrimstocht, het is geen vakantiereisje. ’s Avonds om tien uur werd geacht dat iedereen in een bed lag en ging slapen. Dat lukte mij wonderwel goed. ’s Morgens om vijf uur werd je dan een beetje wakker gemaakt door de eerste lopers die vanwege de warmte zo vroeg mogelijk wilden vertrekken.

De mooiste etappes vond ik die op de Meseta tussen Burgos en Leòn, de zeer dun bevolkte hoogvlakte met zijn wijdse landschappen van golvende graanvelden afgewisseld met houtwallen en rotspartijen. En geen steile hellingen! Maar ook die door Les Landes de Gascogne. En dan ’s avonds, en soms overdag, de contacten die je had met vele ‘collega’s’ met evenzovele nationaliteiten.

Persoonlijk heb ik geen blessures, ziekte of ander ongerief gekend. Nou ja, een beetje zadelpijn en naar later blijkt, bijna tien kilo afgevallen!

Mijn fiets was deze keer een Koga Signature met een Rohloff versnellingsnaaf (14 versnellingen) en hydraulische velgremmen. Door het stijve aluminium frame loopt de fiets lekker licht ondanks de vele kilo’s bagage. Het enige probleem dat zich meerdere keren voordeed was dat de ketting het achterste tandwieltje versleet. Dat begon, vooral later, tijdens een klim verraderlijk te ratelen. Op het eind gingen zelfs de sterk afgesleten tandjes een beetje krom staan en nam ik de echt steile hellingen toen maar te voet. Het scheelde slechts één kilometer per uur! Naar later blijkt heeft de nieuwe ketting die ik al in Frankrijk liet monteren de slijtage van dat wieltje versneld. 

Behalve twee regendagen, één langs de Maas tussen Givet en Charleville, en één bij en in St. Jean Pied de Port, heb ik (en mijn maat Henk) uitstekend weer gehad. Misschien wat te warm maar dat liever dan kou, want op de Spaanse hoogvlaktes kan het ook aan het begin van de zomer vriezen.

In totaal had ik 2589 kilometer op de teller staan. Later zag ik een foto van Clemens Sweerman, de auteur van de fietsgids die wij alleen in Spanje hanteerden, waarop hij een bordje vasthoudt met dik tweehonderd minder. Een heel andere route dat wel, maar toch verwondert me zoveel verschil.

Enkele dagen na thuiskomst kreeg ik krampachtige en vermoeide benen. De fysio liet weten dat dit opgehoopte melkzuren zijn die ik met aftrainen en massages kan wegwerken. Daar ben ik nu mee bezig.

Als laatste wil ik iedereen bedanken voor de mentale en praktische steun die ik mocht ontvangen, ook van de mensen die niet reageerden op de blog maar op een andere manier van zich lieten weten. Ook mijn maat Henk, die ik in Labouheyre (Gascogne) voor het eerst ontmoette, was een grote steun voor me. (en ik denk ik ook voor hem!)

De vakantietijd is aangebroken en dus wens ik iedereen die ‘op route’ gaat te voet of met welk voertuig dan ook, een veilige tocht. Geniet ervan zoals ik dat gedaan heb, en kom daarna weer veilig thuis.

Groeten, Leon