12e dag

Het is nu zondagmorgen, en ofschoon al vroeg op, heb ik goed geslapen. Dat was afgelopen week soms wel eens anders. Gistermorgen heb ik in Den Haag de trein genomen nadat we nog een 30 kilometer vanaf Noordwijkerhout, voor het merendeel door de duinen gefietst hebben.

De reis heeft bij mij twee kanten gehad; een mooie en een minder mooie. Om te beginnen met de mindere, vond ik het tempo veel te hoog liggen  en werd er niet of nauwelijks aandacht besteed aan interessante objecten die we passeerden. (Behalve dan in Friesland). Er stond wel in de beschrijving dat het geen wedstrijd was, maar in mijn visie begon het daar soms erg op te lijken. Ook het ‘belerende’ gehalte vond bij sommigen nogal hoog liggen.

Het mooie vond ik de leuke contacten met de diverse reisgenoten en de warme gevoelens die ik aan sommigen over gehouden heb. Zo zat ik op het hoogste duin in Petten, dat als uitkijkpost is ingericht, en de volgende stopplaats van André en ik, een tijdje te mijmeren bij het ondergaan van de zon; en liet mijn gedachten gaan over de afgelopen anderhalve week..

Van Henny verneem ik nu dat ze vanaf Den Oever de hele afstand naar Amsterdam ‘nog even’ heeft afgelegd. Bijna 140 kilometer totaal! Google mag dan wel zeven uur daarvoor uittrekken, maar ik tel dan dat je dan twintig km per uur moet rijden, en dan mag je niet eens even rusten in die zinderende hitte!

Zoals ik al zei, André, mijn Waalse kompaan, en ik kwamen in Petten langs een camping vol met getatoeëerde Duitsers met krijsende kinderen in een grote zandbak. De camping was vol volgens een bord en we zaten op een bank even te rusten voor het gesloten kantoor. Toen zwaaide plotseling de deur open en een vriendelijk meid vroeg of we wilden overnachten; ze had nog één plaatsje vrij. Dat plaatsje bleek dicht bij het sanitair te zijn en achteraf vol mieren te zitten. De mieren ‘beten’ wel niet, en de wind stond aflandig zodat we geen geuren snoven van het sanitair. Bovendien lag er nog een dijkje tussen zodat we toch een beetje privacy hadden. En het was toch maar voor één nachtje…..

De volgende ochtend was ik bijtijds op en gepakt. André had er wat meer tijd voor nodig en toen ik boven op de weg op hem wachtte treuzelde hij toch wel hinderlijk lang. Ik wilde zo snel mogelijk fietsen nu de temperatuur nog wat aangenaam was. De hele dag langs de kust, vaak door duingebieden gefietst met regelmatig een stop om te drinken en de bidons met vers water te vullen. Verder eigenlijk niets vermeldenswaardigs gebeurd behalve dan dat we hebben moeten zoeken naar de veerpont Velsen-IJmuiden. In de late namiddag kwamen we ter hoogte van Noordwijkerhout, even onder Zandvoort en vonden we dat we toch maar weer een slaapplaats moesten gaan zoeken. Natuurlijk zit overal alles propvol met voor het merendeel Duitsers, maar André wist nog wel ergens een natuurcamping (van Staats Bos Beheer) waar hij eerder al eens was geweest. Na enig zoeken vonden we die ook en er was slechts nog plaats voor trekkerstentjes, géén caravans en géén kampeerauto’s. En daarvoor moesten eerst het ‘groene boekje’ kopen voor 15 euro en de plaatsen was nog eens hetzelfde bedrag. Ik betaalde André een tientje en hij hield dan het ‘boekje’ omdat hij van plan was vaker van die campings gebruik te maken en dan krijgt hij korting.

Enfin, dit was hier een stuk rustiger. Wel ‘basic’ maar er was een douche en wc en dat is genoeg. Ik maakte kennis met mijn (kamperende) buurvrouw die vorig jaar weduwe was geworden en nu de vakantietraditie alleen wilde voortzetten. Het zal anders zijn…. Zij moest nog aan haar trip door Nederland beginnen. Zelf begon ik al plannen te maken om voortijdig naar huis te komen. Zaterdag zouden we in Den Haag komen en zou ik vanaf daar de trein kunnen nemen. Een andere optie zou Hoek van Holland kunnen zijn. André wilde doorgaan tot het Zeeuwse Veere. Het weer begon om te slaan en we hadden al wat regen in de ochtend. Bij de eerste druppeltikken heb ik snel mijn tentje ingepakt en de rest afgedekt. Toen onder een boom gaan staan die alles droog hield tot we konden vertrekken. Weer door een uitgebreid duingebied  dat wel prettig fietst met af en toe een paar druppels. In die zandvlaktes had ik nu en dan het idee in een woestijn te zitten, temeer omdat je op zaterdagmorgen weinig  mensen ziet. Onderweg een regenbui gehad waarbij we even van de fiets gingen maar er was geen gelegenheid om te schuilen. Mijn plannen om in Den Haag op de trein te stappen begonnen definitiever te worden en toen we in de stad moesten schuilen voor een fikse stortbui heb ik in de buurt van knooppunt 37 (dat we niet vinden konden) André de hand geschud en hem nog een goede reis gewenst. Het was nog een paar kilometer naar het centraal station en ook daar was het weer een mierenhoop. Enfin, tien minuten later zat ik in een trein naar Utrecht naast een donkere meid die geen enkele West-Europese taal sprak en, naar later bleek, ook haar treinkaartje niet op orde had. Na overstap in Utrecht kwam ik in contact met een fietsend echtpaar dat van plan was vanaf Maastricht naar de Middellandse zee te fietsen en hebben we de hele reis een leuk gesprek gehad. Thuis gekomen waren de fietsende kinderen en kleinkinderen al ‘gevlogen’. Zij moeten me hebben gepasseerd in de trein naar Amersfoort. Geen nood, komende zaterdag zie ik ze wel weer en staat het volgende avontuur voor de deur.

Hoe dan ook het was een fijne ervaring waarvan ik voor mezelf mijn verhaal nog even moet samenstellen. Ik vond het bijzonder om fijne mensen ontmoet te hebben en ben ervan overtuigd dat dat vaker gaat gebeuren in combinatie met het fietsen. Dank aan allen die me gesteund hebben:

Vive le Velo!